Bez radości nie znalibyśmy krzywdy, a bez krzywdy - radości, bo któż potrafiłby je nazwać?

Witajcie!
Dzisiejszy temat jaki poruszę, to cytat, który widnieje u góry :)
Mam nadzieję, że jeszcze o tym nie pisałam, gdyż nie ukrywam czasem mam wrażenie, że moje posty, to takie masło maślane, no ale z drugiej strony, to tylko moje przemyślenie, więc nie muszą być idealne ;)
 Co do tematu, to oczywiście zgadzam się z tym, iż  bez radości nie znalibyśmy krzywdy, a bez krzywdy - radości           
ponieważ gdyby nie te wszystkie cierpienia, przykre sytuacje, wzloty i upadki, to nie potrafilibyśmy cieszyć się z tych najprostszych miłych chwil, dzięki którym nasze życie nabiera sensu.
Niestety wielu ludzi nie potrafi docenić tych "małych rzeczy", które są tak na prawdę wielkie.
I tak na prawdę każdego dnia możemy je dostrzec, tylko problem w tym, że nie zawsze je zauważamy, dlatego podziwiam ludzi, którzy cieszą się tym, że jest np. ładna pogoda albo, że znów zaczął padać śnieg... - no mnie ten śnieg, to trochę zaczyna już dołować i mam nadzieję, że jak najszybciej sobie już pójdzie :D
No ale chodzi mi o to, że to jednak jest sztuka potrafić cieszyć się drobiazgami, a w pełni doceniamy je gdy w naszym życiu następuje jakaś przykra sytuacja i wtedy zdajemy sobie sprawę, że jednak nie było tak źle i zaczynamy tęsknić za tym czego wcześniej nie docenialiśmy, dlatego też tak bardzo jest to ważne, bo nigdy nie wiesz kiedy coś stracisz.
 Normalnie się nad tym nie zastanawiamy... żyjemy chwilą i mało kogo obchodzi fakt, że w każdej chwili może nastąpić w jego życiu wielki przełom i nagle z wszystkiego nie będzie miał nic.
Smutne, lecz prawdziwe...
I w sumie czy da się w ogóle być szczęśliwym bez zaznania nigdy krzywdy...? No wydaje mi się, że nie, iż co to za szczęście, gdy nigdy wcześniej nie doznałeś cierpienia? Moim zdaniem to takie puste szczęście.
Sądzę, że szczęśliwi możemy być w momencie gdy coś przeżyjemy, co sprawi, że w pełni docenimy to, co mamy.
I myślę, że te wszystkie przykre chwile, zdarzenia, sytuacje w naszym życiu powinniśmy przyjmować z pokorą i nie mieć pretensji do Boga czy do siebie, gdyż to na prawdę zawsze uczy nawet jeśli nie teraz, to za jakiś czas zobaczysz efekty i zrozumiesz, że te cierpienie było potrzebne i dzięki temu zaczynasz dostrzegać w swoim życiu więcej niż poprzednio.
Na swoim przykładzie wiem, że tak jest i możliwe, że nie przeżyłam jakiś traumatycznych sytuacji, to jednak jakieś takie przykre chwile były i na przełomie lat zmieniłam się bardzo, bardzo, bardzo mocno i jak przypomnę sobie swoje zachowanie np. z przed 2 lat, to aż trudno jest mi przyjąć do wiadomości, że ja taka byłam... no ale tak to właśnie jest i dzisiaj bez podsumowania i po prostu niech każdy z Was dokona własnego dopełnienia, podsumowania itp. :)

Dziękuję za uwagę ;)


+Każdy komentarz motywuje mnie bardziej i bardziej :) Za wszystkie bardzo dziękuję!
A ze te kreatywne postaram się odwdzięczyć tym samym ! :)